نکتهي
اخلاقي مهمّ، آن است که: اگرچه همهي ما تا سر حد عشق علي«سلام الله علیه» را دوست
داشته و از نظر محبت قلبي هيچ مشکلي نداريم و اين محبّت را نيز به شکلهاي مختلفي،
ابراز مي کنيم و بايد بر اين نعمت الهي، هميشه شکرگزار باشيم، امّا متأسّفانه از
نظر عمل، مشکل داريم. شيعهي واقعي کسي است که هم قلباً، هم با زبان و هم در مقام
عمل، محبت خود را نسبت به اميرالمؤمنين«سلام الله علیه» ثابت کند. خود حضرت در
نامهاي به عثمان بن حنيف ميفرمايند:
أَلَا وَ إِنَّكُمْ لَا تَقْدِرُونَ عَلَى ذَلِكَ وَ لَكِنْ
أَعِينُونِي بِوَرَعٍ وَ اجْتِهَادٍ وَ عِفَّةٍ وَ سَدَادٍ[1]
بدانيد که شما چنين[2]نتوانيد کرد،
ليکن مرا ياري کنيد به پارسايي و تلاش و پاکدامني و درستي ورزيدن.
خلاصه،
اگر خود را شيعه ايشان مي دانيم ـ که قطعاً مي دانيم ـ از نظر عمل بايد شباهتي
ميان ما و اميرالمؤمنين«سلام الله علیه» وجود داشته باشد.
پی نوشت
ها:
[1]. همان،
نامهی 45، ص 417.
[2].
منظور، کيفيّت خوراک و پوشاک و کلاً زندگي است، آن گونه که قبلاً ذکر شد.